మాటలు సైతం రాని నాతో మధురమైన పాటలు పాడించావు...
ఓనమాలు సైతం రాని నాతో భావ కవిత్వాన్ని పలికింపజేశావు...
నడకలు రాని నా పాదాలకు జీవితంలో నడవడికను నేర్పించావు...
పసివానిగా ఉన్న నన్ను ఆత్మాభిమానం ఉన్న మనిషిగా మలిచావు...
ఏమి తెలియని నాకు అన్నీ నువ్వై ఏ లోటు రాకుండా పెంచావు...
అల్లరి చేసినా కసురుకోకుండా అల్లారు ముద్దుగా ప్రేమను పంచావు...
ఆటలో కిందపడి కాలు కందితే కంగారుగా కంటతడి పెట్టేవు...
తోటలో చెట్టులెక్కి ఆటలాడితే తప్పురా కన్నాని గోముగా చప్పేవు...
చలితో వణుకుతుంటే కంటికి రెప్పలా నన్ను హత్తుకున్నావు...
వానలో తడిస్తుంటే పరుగన వచ్చి కొంగు చాటున నన్ను దాచావు...
గమ్యం తెలియని నాకు మార్గాన్ని నిర్దేశించే గురువు అయ్యావు...
ప్రేమను పంచే తత్వంలో మాతృత్వాన్ని మించింది లేదనిపించావు...
నువ్వు లేని నన్ను ఊహలో సైతం ఊహించాకోలేను...
ఎన్ని జన్ములు ఎత్తినా అమ్మా నీ ఋణాన్ని తీర్చుకోలేను...! విశ్వ..!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment